Nadat het team vorige week met nu afwezige sterspelers Heidi, Hanneke en Appie een klinkende 3-2 overwinning had behaald op aartsrivaal Winsum, waren de verwachtingen vandaag hooggespannen. Ook de tegenstanders van vandaag – Aduard – had een 3-2 zege geboekt, dus het ging ergens om.
Er werd gelijk voortvarend op drie banen begonnen. Op baan 1 speelden Dineke en Bert. Dat zijn overburen voor het leven maar naast elkaar oogde het noaberschap wat flets. Het werd een treurspel in twee bedrijven, heel korte bedrijven zelfs: 0-6 2-6. Ze troffen in Anke-Rina en Feike twee 5 spelers en dan is het geen schande om zo roemloos het onderspit te delven.
Op baan 2 ging captain Monique de strijd aan met Simone, ook al een niet misselijk zesje. Die Simone ontpopte zich als een soort Zwitsers zakmes; wat Monique ook probeerde, bijna overal had ze een antwoord op. Als een boa constrictor nam ze Monique in steeds knellendere wurggreep en trok de overwinning zwijgzaam naar zich toe: 3-6 1-6.
Jaap dan op baan 3. Jaap is de Arjen Robben van het team. Als hij maar aan een partij tennis denkt dan schiet het hem al in zijn rug, knie, hamstring…Vorig jaar duurde zijn seizoen precies 26 minuten eer hij in Beetserzwaag in zijn allereerste partij als een stervende zwaan ter aarde stortte . Nu jeremieerde hij weer over een stijve kuit. Tegenstrever Carel was een krasse knar met een Sinterklaasachtige witte haardos die kwiek op de benen stond. Jaap daarentegen stond als een pollepel in een stevige erwtensoep vastgeklonken op één plek. Praten konden ze allebei als de beste. Jaap was gelijk beste vriendjes met Carel. Maar daar win je geen partijen mee, meedogenloos moet je zijn. Enfin: 0-6 2-6.
In de pauze die volgde hoorden we dat Aduard de vorige seizoenen hoofdklasse had gespeeld. Het laatste greintje optimisme van Baflo verdampte nu snel.
In de HD stond er met Henk en Bert een slordige 150 jaar levenservaring op de baan. Dat bleek minimaal 75 jaar te veel om een fatsoenlijk resultaat te boeken. Zo-even had Henk nog trots wat juichende staafdiagrammen van de opbrengst van zijn zonnepanelen laten zien. Leverde zijn spel maar de helft van dat rendement op, had hij op de baan maar de energie van één zo’n staafje…Niet dus. Bovendien werd hij halverwege de partij getroffen door een appelflauwte en moest fysiek en mentaal buiten de baan opgelapt worden. En Bert dan? Die grabbelde zenuwachtig wat naar zijn zakdoek en riep op een gegeven moment dat ze moesten overschakelen naar plan Z. Het noemen van die letter leverde in het licht van de huidige gebeurtenissen op geopolitiek terrein een aantal gefronste wenkbrauwen op. Het hielp ook niks; het vlaggenschip van de TCB kapseisde en zonk gelijk de pantserkruiser MOCKBA als een baksteen naar de bodem: 1-6 0-6.
Maar de TCB had nog een laatste geheim wapen dat in de strijd gegooid werd: Marjolijn! Die slijt haar dagen tegenwoordig in de sportschool en dat is te merken. Spelvreugde paart ze nu aan kracht en souplesse Samen met Dineke was er chemie en namen ze brutaal een 2-0 voorsprong tegen Simone en Anke-Rina die toch gepokt en gemazeld zijn in de DD. En ze trokken zich er weinig van aan dat het vandaag Stille Zaterdag was. Joelend, juichend ,kirrend en kreunend vierden ze elk gewonnen punt. Dineke retourneerde kundig vrijwel alle ballen en Marjolijn gaf er dan een daverende klap op. Snoeiharde groundstrokes werden afgewisseld met lepe lobs en puike punten aan het net. Maar uiteindelijk speelden ze toch tegen een Muur. Stoïcijns incasseerden de opponenten de verloren games, lieten de furie uit Baflo uitrazen en herpakten zich professioneel. Zonder veel opsmuk trokken ze de overwinning naar zich toe: 2-6 1-6.
Aan de Lijdensweg van de TCB was een einde gekomen, morgen Pasen, feest van de Wederopstanding…