‘kietel nooit en slapende draak’: Kroniek van een aangekondigde nederlaag
Na een zwaarbevochten 3-2 zege op Winsum en een kansloze 5-0 nederlaag tegen Aduard stond vandaag de thuiswedstrijd tegen koploper LTC ’t Fivelveld uit Appingedam op het programma. Het beloofde een stormachtige dag te worden, in meerdere opzichten.
Onze aanvoerster Monique Leidt het team zoals ze tuinen ontwerpt; met grote passie . Onze leidsvrouw is er één met een filosofie. Haar credo luidt ‘in mijn plan komt het team tot bloei’. De energieke spil van Gemengd 35+ heeft als visie dat ze het team op een natuurlijke manier functioneel de ruimte wil geven. Nachtenlang ligt ze te piekeren over de juiste opstelling en als de poppetjes dan volgens haar eindelijk op de juiste plaats staan, gooien onvoorziene omstandigheden als Covid-19, familieomstandigheden of een of andere blessure roet in het eten en moet ze alsnog improviseren. Zo ook vandaag. Het kanon Marjolijn was afwezig, net als boem-boem Dieneke. Maar ze kon wel weer een beroep doen op punterpakkers als Heidi en Albert (Appie voor de intimi).
Appie is de crack van ons team. Komt uit de Flikkema-stal. Het tennisbloed guts bij deze familie in hectoliters door de aderen. De sport is ze met de paplepel ingegoten. Vroeger aan tafel moesten de kleine Appie en Gerrie de krieltjes, spruiten en gehaktballen al met de backhand naar binnen lepelen. Zijn statistieken in de HE kunnen wedijveren met die van Mohammed Ali (56 om 5). Zijn lijfspreuk luidt ‘cedo nulli’ (ik wijk voor niemand). Ook vandaag bewoog hij weer uiterst lichtvoetig over de baan. Al dansend beukte hij met ziedende forehands zijn tegenstrever Bert eerst murw om dan de slagenwisseling met een ferme linkse directe af te maken. Steeds meer werd Bert – een lange volleyballer die iets binnen woningcoöperaties doet – groggy gemept en kreeg alle hoeken van de baan te zien. Uitgeteld lag hij al snel happend naar adem in de touwen. Slechts twee rondes had the Greatest nodig om de finale knock-out uit te delen: 6-0 6-2.
Heidi ging- getooid met kekke Oekraïense vlechtjes – het gevecht in de DE aan met Tineke; een ranke binnenhuisarchitecte met platinablond haar, bouwjaar 1954. Voor ze de baan opgingen had Heidi de kleedkamers voor onze gasten geopend en daarbij een geheime pincode ingetikt die er toe leidde dat er een overvalalarm afging op de meldkamer van de politie. Met jankende sirenes en getrokken uzi’s waren er al een stel arrestatieteams op weg naar Rasquert om een einde te maken aan een gewelddadige gijzeling van een groep tennissers uit Appingedam. Henk – de commissaris Rex van Rasquert- wist de boel op het laatste moment te sussen. Heidi ging de eerste set lekker. Het was spannend en Heidi kakelde steeds: “weet je wat wij hebben?, deuce!” Toch verloor ze nipt in de tiebreak. Ook in de tweede set huppelde ze als een blije geit over de baan maar ze was van compleet van de leg, als een kip met vogelgriep: 6-7 0-6.
Gerrie is de vrouwelijke telg uit de Flikkema-dynastie. Ze kwam vandaag aan tuffen in een snoezig sneeuwwit Renaultje 4 uit het jaar prik. Samen met Monique – nog lang niet uit het jaar prik- trad ze aan in de DD. De tegenstanders Gerrie en Tjarda waren taai als biefstuk over de datum, maar tegen het botermalse spel van ‘onze’ dames was geen kruid gewassen. Heel soms zijn toeschouwers er getuige van dat tennis en paaldansen – sorry ik bedoel stijldansen- harmonisch ineenvloeien. Dat was op deze 23e april 2022 het geval. Gerrie en Monique vormden één organisch lichaam met een missie; de hangende keukenmeiden van Appingedam een lesje leren. Ze dansten een paso doble, een tango 4 two, op de baan. Monique- ‘Fraulein Backhand’ – speelde op de golven van de wind en de in stemmig zwart geklede Gerrie zweefde gracieus als de vliegende non over het kunstgravel. Ze kampte met de naweeën van Covid-19. Weinig van te merken of ze wist het magistraal te camoufleren Het duo ging crescendo naar een 6-1 6-2 overwinning.
Met Jaap en Henk in de HD werd er een blik vergane glorie opengetrokken, met de nadruk op ‘vergane’. Jaap zijn laatste overwinning dateert al van net na de val van de Muur en Henk zijn statistieken zijn niet veel beter. Henk heeft nieuwe schoenen dit seizoen. Een soort zachte pantoffeltjes waarmee hij gracieus over de baan glijdt. In de eerste set ging dat verbazend goed en stond hij steeds op de juiste plek. En Jaap kreeg het op zijn kunstheupen en sloeg warempel ook een paar ballen binnen. Het werd een gevecht op het scherpst van de snede tegen Bert en Dries. Dries bleek de architect van het koppel en dwong een tiebreak af. En tiebreaks en TC Baflo vormen een slecht huwelijk. Ook ditmaal ging de set naar de tegenstrevers. Set twee dan; de pantoffels van Henk gleden nu meestal stroef naar een plek waar de bal net niet was. En na een mislukte volley spreidt hij moedeloos de armen en richt zijn blik wanhopig naar boven. Maar de hemel is leeg en God antwoordt niet. Jaap staat nu onbeholpen te hannesen aan het net, als een goochelaar die zijn truc vergeten is. Als twee aangeschoten pinguïns die samen de horlepiep dansen drentelt het tweetal moeizaam over de baan. Uiteindelijk aanvaarden ze gelaten hun nederlaag, als een Afrikaan een staatsgreep. Slapjanus Jaap wordt in dit team alleen nog geduld vanwege zijn hapjes: 6-7 0-6.
Heidi hanteert als nuchtere Groningse motto’s als, ‘lekker spelen, bek op stuur ,recht door zee en we zien wel waar schip strandt’. Maar dan moet je eerst wel zeewaardig schip hebben. Samen met Jaap oogde de mix als een gammel sloepje waarmee je de Rasquerdermaar nog niet durft over te steken. Het schamele schuitje maakte al water tijdens het inspelen. En dat lek kregen ze tijdens de wedstrijd niet meer boven. Jaap wilde lui als hij is allerlei frivole foefjes bij het net uithalen maar haalde daarbij dermate rare capriolen uit dat iedereen bang was dat zijn kunstheup uit de kom zou schieten. Enfin de tegenstanders Tjarda ( familie van Grutte Pier) en Sjoerd hadden de wind vol in de zeilen, gingen volle kracht vooruit en kielhaalden Heidi en Jaap net zolang tot die als stukken wrakhout een willoze speelbal voor de Appingedamse golven vormden. De Berlijnse muur is in 1990 weliswaar gevallen maar in Appingedam staat nog een stukje, in de persoon van Tjarda. Wat Heidi en Jaap ook probeerden, alles kwam terug. Na 0-5 in de tweede set was het pompen of verzuipen. Het dompelpompje der TCB peurde er nog twee games uit en toen was er een zeemansgraf voor Heidi en Jaap: 1-6 2-6. Sommige clubs hebben slapende leden. Met Jaap stond er vandaag één op de baan.
En Toine zit met een hond thuis die blauwe plastic zakjes uitbraakt; daar zat de lunch van Tineke in…