Het geplaagde TCB team dat nog steeds onderaan de competitieladder bungelt moest het vandaag opnemen tegen de trotse koplopers uit Veendam. Die kwamen in een nogal kleffe samenstelling opdagen; twee echtparen en een verloren neefje.
Niet-spelend kapitein van het team, Monique, had een uiterst vernuftige opstelling uitgebroed die moest leiden tot de nodige punten. Op voorhand was gerekend op de HE en DE en voor de overige partijen gold ‘je weet nooit hoe een koe een haas vangt.’ Het liep anders.
De HE bleek gelijk een epische kraker van jewelste. Onze Appie moest het opnemen tegen neef Niels, een aanstormend Veenkoloniaal talent. Hij telt amper 35 jaren en bleek gezegend met een fijne techniek. Maar die heeft Appie ook en dus ging het in de eerste set hard tegen hard met schitterende slagenwisselingen. Appie won met 7-5 en Niels trok moeilijke gezichten en schudde het hoofd. Hij zag er uit alsof hij ontsnapt was uit het tuchthuis van zijn eigen bestaan. Na wat peptalk herpakte hij zich en won ternauwernood de tweede set met 6-7 na een bloedstollende tiebreak. Nu trok Appie grimassen. De machtige spierbundels in zijn stierennek deden zeer. En dat werkte ook op mentaal vlak door. Gelukkig stonden er legio psychiaters langs de baan die hem doorwrochte psychoanalytische gesprekstherapie gaven in de trant van: ‘kom op Appie, je kan het’ , ‘het kan nog Albert’, ‘nog even doorbijten man’. Er was zelfs een Flikkema-Fluisteraar die hem iets grandioos in het oor lispelde. Tevergeefs, de koek was op, het hoofd ging allengs meer hangen, als een stier die verwond is door een picador. Niels daarentegen vloog nu als een Duracell-konijn over de baan en pakte de set en dus de overwinning voor Veendam.
Op baan 2 ging het heel anders in de DE. Donkerharige Gerrie moest het opnemen tegen blonde Gemma. Er was sprake van kledingverwarring op het kantelpunt van de seizoenen. Gemma verscheen in een opzichtig gekleurd turnpakje van weinig stof. Stond beeldig maar je gaat er niet per se beter van tennissen. Gerrie was diametraal anders gekleed. Ze was geheel in het zwart gehuld, en haar broek was lang. Als een zwarte weduwe spon ze in die outfit een uiterst geraffineerd web waarin Gemma steeds verder verstrikt raakte. Met ogenschijnlijk simpele maar in de praktijk giftige slagen wist ze haar opponent volledige te verlammen: 6-3 6-0. Puntje voor Baflo!
Tijd voor de mix waarin Henk en Heidi het opnamen tegen het echtpaar Oldenburger. Met Egbert heeft Veendam een kanon in huis waar Bommen Berend jaloers op zou zijn geweest. De kanonskogels vlogen Henk en Heidi om de oren en ze konden alleen maar verschrikt opspringen om niet tegen een fatale voltreffer op te lopen. Slecht speelden H&H zeker niet maar tegen dit geweld was geen kruit gewassen. Melanie kon de balletjes die Egbert had voorbereid gewiekst wegleggen. Heidi en Henk holden er als Peppie en Kokkie achteraan. Zo werd het 2-6 2-6.
De dubbels moesten uitsluitsel geven over wie met de buit naar huis ging.
In de DD was het moeder en dochter Flikkema tegen de hittepetitten Melanie en Gemma. Bij Hanneke druipt de ervaring van het racket. Naar horen zeggen heeft ze in 1967 het Betty Stöve nog eens erg lastig gemaakt dus…Gerrie ging door waar ze in de enkel gebleven was; de rally rustig aangaan, geen rare dingen doen en wachten op een foutje of korte bal en dan…paf. De slagenwisselingen waren lang, erg lang, tot grote ergernis van manlief Egbert aan de kant. Maar het geduld van Hanneke en Gerrie werd beloond met een eclatante 6-3 6-4 overwinning.
E o ja, er werd nog een HD gespeeld. Daarin stonden drie mannen die de bal goed konden raken: Appie, Niels en Egbert. En dan was er nog Jaap. Er gaan hardnekkige geruchten dat Jaap erg getalenteerd is. Maar niemand weet waarvoor. Misschien heeft hij aanleg voor waterskiën of zo, want tennis kan het in elk geval niet zijn. Of hij weet dat meesterlijk te verhullen. Appie met nekklachten en Jaap die als een hangbuikzwijntje over de baan sukkelde, dat kan niet goed gaan. Zeker niet tegen een Niels die na de HE nog in een overwinningsroes verkeerde en een Egbert die in zijn eentje het Russisch offensief in de Donbas kan stoppen met zijn precisiebombardementen. Baflo capituleerde met 3-6 3-6.
Maar het tactisch plan van Monique leverde toch maar mooi twee punten op tegen de koploper. Dus we leven nog en als Roelof Bintje de aardappels nu eens onder de grond heeft gestopt, dan kunnen er nog rare dingen gebeuren de laatste twee wedstrijden. Dit team is domweg te goed om te degraderen!