Wat is het geheim van de midwinterwandelingen van onze tennisclub? Elk jaar melden zich weer meer mensen aan, ongeacht de weersverwachting. Ze trotseren kou en regen, nemen blaren en spierpijn op de koop toe en weten dat ze zullen moeten ploeteren door blubber en modderige plassen. Met alleen de wetenschap dat er na afloop een hete kop erwtensoep zal zijn. En als je pech hebt een suffe quiz…
SOS
Zo ook op zondag 13 januari 2019 wanneer ruim twintig deelnemers acte de préséance geven in de fraaie nieuwe kantine om koers te zetten richting Slochteren. Samen met drie honden en twee laarzen. Fijn dat we opnieuw wat nieuwe gezichten mogen verwelkomen! Loodgrijze luchten vergezellen onderweg het dapper gezelschap en af en toe slaat de motregen tegen de voorruiten. Bij de Fraeylemaborg aangekomen is het eerst vrijwel droog maar de voorspellingen zijn even somber als het weer. Er wordt een SOS uitgezonden dat het Code Rood is. Alleen de trouwe viervoeters trekken zich er niets van aan en spurten enthousiast het bos achter de borg in. Onze penningmeester Erik en zijn vrouw Jolande hebben geen gewone hondjes meegenomen. Ik zie de twee zwarte rakkers abusievelijk aan voor exponenten van het asbakkenras. Fout, we hebben hier te maken met een heuse Mudi, een Hongaarse herder en de ander is een Mechels keeshondje met zo’n ingewikkelde krul in de staart dat elke poging tot spontaan kwispelen ermee in de kiem gesmoord wordt. Jammer dat ook Steven en Mandy het nodig vinden om hun huisdier vandaag te opzichtig te showen; dit is duidelijk geen rashond maar een ongemanierde kluwen klittige wol op poten waar zelfs voor Martin Gaus geen eer aan te behalen valt en die gelijk ongegeneerd de eerste de beste plas induikt. Het blijkt de mislukte kruising van een Haagse herder met een lama uit het weiland even voor Stad. Dit genderneutrale schepsel doet me vaag denken aan een Lagotto Romagnolo maar mist elke verfijning van dit edele Italiaanse hondenras. Ik pleit er voor dat we in het vervolg een hondenballotagecommissie instellen om wildgroei op dit vlak te voorkomen; we zijn een nette tennisvereniging en geen asiel voor onhandelbare blaffers en ander kleinvee.
Super Trouper
We zigzaggen de Engelse slingertuin in die achter de maanwitte Fraeylemaborg is aangelegd en genieten van zichtlijnen waarvan we op ons nieuwe tenniscomplex alleen maar kunnen dromen. Iedereen ziet het nog wel zitten zo tussen de beschermende bosschages in de luwte van de wind. We lopen langs veredelde hondenhokken in de meest bizarre vormen die ze hier tiny houses noemen. De gesprekken komen op gang en er worden vriendschappen voor het leven gesloten. Dan komt er een colletje van de derde categorie die het gezelschap lachend bedwingt. Het hoogste punt van de route is al bereikt. Foto!!! Dit is een goed stel hoor, een super troup! Monique maakt een fraai totaalshot van de duizelingwekkende afdaling. Lachende, ontspannen gezichten trekken in een flits voorbij.
Waterloo
Maar dan is het uit met de pret, althans voor de homo sapiens onder ons. We passeren met enige moeite een doorwaadbare plaats aan het eind van het park en komen in het open veld. De wind loeit aan en Pluvius spuugt ons gemeen in het gelaat. De ruggen krommen zich, capuchons gaan op, ritsen gaan verder omhoog en ijsmutsjes worden uit de rugzak gehaald . De weg is recht en lang. Alleen de honden vermaken zich uitstekend en wentelen zich in het slijk gelijk voetballers die een sliding maken op een doorweekt veld. Bragel spat op. Ik zie in het gezicht van Marga modderspetters zich vermengen met make-up. Heidi en Mus trekken een verwijfd doorschijnend regenpakje van de action aan, iets wat je zeker niet verwacht van een man als Mus die dagelijks in weer en wind op de steigers staat. De praatjes verstommen en sommigen vragen zich nu al hardop af waarom ze ook al weer mee zijn gegaan. ‘Och was ik maar bij moeder thuisgebleven’, hoor ik neuriën. Maar er is geen weg terug. De wind trekt aan tot kracht 6 en het regent gestaag door. Is dit ons Waterloo? Het is bijna onvoorstelbaar dat de adem van de zon nog maar een half jaar geleden deze natte naargeestige strook land achter Gods rug bijkans verschroeide en vervormde tot een droge, gelige dorre woestenij.
Chiquita
Maar na het bitter komt het zoet, in ons geval in de vorm van een klein bosgebied waar de wind geen vat op ons heeft. Een heuse oase. Dit zijn de petgaten van Duurswold. In ganzenpas slalommen we over smalle dijkjes die de baggerputten, waar vroeger veen werd gewonnen, omzomen. Veel oog hebben we er niet voor, de motregen zorgt er voor dat de omgeving in zichzelf oplost. Kor (m)oppert dat de gids ons verdorie in dit labyrint van zompige paadjes steeds in rondjes laat lopen. Zou heel goed kunnen. Op een vlonder aan het grootste meer houden we halt voor een late lunch. De boterhamzakjes zijn rijk gevuld, de magen van de rashondjes minder zo laten ze met smekende blikken merken. Jaap M. ziet er schattig uit met zijn retroransel in bloemetjesprint die hij van zijn dochter heeft geleend. Er komen Chiquita-bananen uit die de hoognodige calorieën moeten leveren voor het resterend deel van de tocht. Henk houdt er een andere overlevingstactiek op na en opent een heupflacon met erg sterke drank. Ik neem een slok en ga gelijk hallucineren. Ik meen in de verte roze dolfijnen uit het water te zien opspringen. Henk is trouwens degene die de edele wandelsport qua uitrusting het meest serieus benadert. Zelfs als hij zomers alleen een simpel rondje door zijn eigen tuin wandelt dan trekt hij al een complete tropenuitrusting a la Indiana Jones aan en ook vandaag heeft hij zich in de halve outdoor collectie van Bever Sport gehesen om weer en wind te trotseren; geen spatje motregen zal zijn blote huid bereiken.
Teek a chance on me.
De karavaan trekt verder richting de bewoonde wereld. De honden putten zich nu uit in synchroon rennen en ze duiken af en toe het struweel in. Dat zit natuurlijk onder het ongedierte, teek a chance on me. We komen bij de prachtig gelegen middeleeuwse kerk met losse toren van Slochteren. Hier was een moment van bezinning gepland, een ogenblik van spirituele reflectie wellicht. Maar niks van dit alles. De sfeer blijft jolig als van een groep oudere jongeren op schoolreisje. De hoge eerbiedwaardige toren kijkt de kwekkende groep kleuters op leeftijd minzaam na. En daar is, eerder dan verwacht maar toch weer later dan gehoopt, het eindpunt al. Zijn dit echt 14 kilometers geweest?
Money, money, money.
We strijken bij de borg neer in de gelagkamer van het koetshuis, verbouwen de ruimte in een oogwenk en laten ons de hete chocolademelk, thee, bier, wijn etc. goed smaken. De regen striemt nu tegen de ruitjes maar wij zitten hoog en droog in ons Behouden Huis. De wandeling wordt kort geëvalueerd en in orde bevonden. En dan te bedenken dat we een jaar of tien geleden met slechts drie (3) mensen en een hond door Sellingen en omgeving banjerden. Nu is deze wandelactiviteit net zo nauw verknoopt met de TCB als de biljartclub. Dan is het tijd om op te stappen en vormen we een nette rij voor de kassa om af te rekenen; money, money, money…
Gimme, gimme, gimme.
Ik krijg een lift van Hanneke. Op de achterbank zitten Maud en Bianca. De dames knijpen hem voor de quiz en proberen me met zoetgevooisde stemmetjes te verleiden om toch maar alsjeblieft een heeeel klein tipje van de sluier op te lichten voor wat betreft de antwoorden. ‘Gimme, gimme, gimme’ een antwoordje, eentje maar.’ Ik dreig te zwichten voor hun charmes maar houd mijn rug recht en mijn kaken stijf op elkaar en mompel alleen dat er wie weet een vraag over Groninger kerken komt, een dwaalspoor. Als we bij de kantine arriveren zijn de groene lampen van Airport Rasquert al aan. Fasten your seatbells. Er sluiten nog wat mensen aan die meer van erwtensoep dan van wandelen houden.
The name of the game.
Voor we aan die welverdiende erwtensoep kunnen, moet iedereen nog even leuk meedoen aan het stokpaardje van Jaap T. The name of the game is zijn pubquiz en een stuk of tien tweetallen buigt zich over schijnbaar onmogelijke opgaven. In de eerste ronde moet er een naam aan de afbeeldingen van tien personen gehangen worden. Dat levert gelijk al problemen op. De jonge Mozart werd verward met de trainer van FC. Groningen en de mannen onder ons kennen de vrouw van Danny Vera beter dan de beste man zelf. Jesse blinkt in deze ronde uit. Hij lepelt de namen van onder meer Kiki Bertens en Vivianne Miedema moeiteloos op en redt zo zijn partner Erik. Voor een tennisclub is de kennis van tennis bedroevend pover. Hanneke verhaspelt de naam van de tennisser Djokovic met het land Kosovo en denkt dat ene Kosovic de ATP ranglijst aanvoert. Verder wordt er veel gezucht en moeilijk gekeken. Ook bij de vraag over de juiste volgorde van de Elfstedentocht. Ik dacht dat Bianca hier een voorsprong zou hebben omdat ze me onderweg verteld had dat ze de tocht per fiets had gereden. Maar die fietstocht blijkt in Bolsward te starten…andere volgorde.
Two of us.
Maar dan is er eindelijk soep. Onder luid gejuich worden two of us, de dames Metty en Adrie begroet die met grote pannen de kantine betreden. Je hebt ertensoep en erwtensoep. Ertensoep is dunne soep uit blik die net zo wee smaakt als het water uit de petgaten. Maar dan de erwtensoep met de w van welkom, warm en worst. Dat is het heilzame brouwsel van een recept dat van generatie op generatie in de vrouwelijke lijn wordt doorgegeven en waarvan we vandaag twee exquise staaltjes mogen proeven. Dit is de culinaire brij die het best smaakt als de w in de maand is; januwari en februwari. De dames hebben hun hele ziel en zaligheid in dit culinaire hoogstandje gelegd en de meute valt als hongerige wolven aan. Het roggebrood met spek, appel en stroop maakt het helemaal af. Beide varianten smaken even goed, hulde dames! Alleen Kristel is allergisch voor erwtensoep en trotseert de groene golf met haar bak kreeftrode tomatensoep.
Dancing Queen.
De quiz sleept zich voort. Maar Mus en Kees beginnen te stralen als er gevraagd wordt naar de opstelling van het Nederlands elftal in de finale van het WK van 1974. Makkie! En Steven en Cees trekken een krokodillengrijns van oor tot oor als ze de landen van Zuid-Amerika met de hoofdsteden erbij moeten opsommen. ‘Allemaal goed’, bluft Steven. De sfeer wordt ronduit grimmig als blijkt dat de quizmaster Sucre tot hoofdstad van Bolivia bombardeert. ‘Echt niet, het is La Paz!’, brult Steven met stoom uit zijn oren. Maar Sucre is toch echt de wettelijke hoofdstad. Andere duo’s kijken slechts glazig uit hun ogen en zijn al blij dat ze weten waar Zuid-Amerika ongeveer ligt. Leerplicht maakt meer kapot dan je lief is. Bob heeft zijn zinnen gezet op de vraag over popmuziek maar zijn gezicht schiet in een kreunende kramp als blijkt dat het om de hits van ABBA gaat. Die mierzoete evergreens blijken wel de guilty pleasures van Ria en haar twee Dancing Queens. Moeiteloos blèren de meiden driestemmig de refreintjes mee.
The winner takes it all.
Veel hoofdbrekens kost ook de vraag ‘hoe schrijf je een tot en met tien in het Frans’. Shyra ( je weet wel van www.casasastella.nl) geeft er blijk van goed te hebben opgelet op school en worstelt alleen met het getal zeven dat ze veritalianiseert tot sette. Het benoemen van de fractievoorzitters in de 2e kamer dreigt uit te lopen op venijnige politieke twisten die de vriendschappen voor het leven die net gesloten zijn te ondermijnen en dus gaan we fluks over tot het berekenen van de uitslag. Na hertelling blijken uiteindelijk Cees en Steven nipt te hebben gewonnen van Henk en Jaap M. The winners taken it all; in dit geval een doosje nepchocolade over tijd uit een Kerstpakket van 2016. De dames van de soep en de heren die de kantine met tomeloze inzet hebben vormgegeven tot wat het nu is( Bob, Kor, Mus) worden met een klaterend applaus in het zonnetje gezet en dan gaat iedereen tevreden en met het buikje rond op huis aan.
I have a dream.
Later krijgen we schokkende beelden gemaild van afgebeulde hondjes, onder de teken, die in half geëuthanaseerde toestand op morsige kleedjes liggen weg te kwijnen. Tijd dat het Animal Liberation Front tot actie over gaat en de Partij voor de Dieren kritische Kamervragen gaat stellen.
Tot volgend jaar! I have a dream dat we dan met 30 mensen ( en vele lieve honden J) zullen zijn!
Jaap T.